กำลังใจเล็ก เล็ก จากตัวเอง...

สะพานข้ามแม่น้ำที่กว้างใหญ่
เกิดขึ้นได้เพราะนิ้วมือเล็ก ๆ ช่วยกัน

รังนกที่อบอุ่น
เกิดจากฟาง หญ้า เส้นเล็ก ๆ ทีละเส้น ทีละเส้น

บ้านใหญ่ โต
เริ่มจากอิฐก้อนเล็ก ๆ ทีละก้อน ทีละก้อน

ต้นไม้ที่ใหญ่ที่ สุด
เติบโตจากพันธุ์ไม้เล็ก ๆ

ฝันเป็นจริงที่ยิ่งใหญ่
เติบโตจากฝันเล็ก ๆ ที่ซุกซ่อนอยู่ในใจ

ทุกสิ่งทุกอย่างเริ่มจากเรื่อง เล็ก ๆ สิ่งเล็ก ๆ
ก่อตัวขึ้นทุกวัน อย่างสม่ำเสมอ

แน่นอนระหว่าง ทาง ย่อมต้องเจอเรื่องราวที่เจ็บปวด
เจ็บกาย เจ็บใจ เจอทุกข์ภัย
เจอความเจ็บปวดที่ไม่เคยคาดคิด

ณ วินาที เหมือนเจอทางตัน หันไปทางไหนดีละ
ทางนั้นก็มืด ทางโน้นก็ไม่มีใครคอยช่วยเหลือ ..
จิตใจเริ่มร้อนรน
ร่างกายเริ่มกระสับกระส่ายตามจิตใจ
สมองเริ่มหยุด คิด ....หายใจถี่เร็ว...

ทำไมฉันถึงได้ร้อนรนอย่างนี้ ทรมาณเหลือเกิน...

ในที่สุด เมื่อทำอะไรไม่ได้
ทรุดกายลงนั่งอยู่ตรงนั้น
มองรอบกายด้วยใจนิ่ง
หายใจเข้าออกอย่างเป็นปกติ
...........

ค่อย ๆ คิด ค่อย ๆ มองทางออก
ตอนนี้ยังไม่รู้จะลุกไปทางไหน
แต่ ฉันก็ไม่ร้อนรน ไม่ไขว่คว้าจนรู้สึกเหนื่อย ..
ฉันกำลังสร้าง กำลังใจเล็ก ๆ ในมุมมืดที่ยังหาทางไม่เจอ...
และสักวัน กำลังใจฉันจะต้องเติบใหญ่ ด้วยมีความอดทนช่วยหล่อเลี้ยง...

ความอดทนและกำลังใจ เล็ก ๆ จากตัวเอง...